วันพุธที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

นั่งเรือเมล์โดยสาร

       ในระยะแม่มาอยู่บ้านป้าที่ตลาดวังหินเมื่อ 30 ปีที่ผ่านมา การเดินทางไปไหนใช้แม่น้ำเป็นเส้นทางสัญจรมีเรือขึ้นล่อง ไปไหนใช้เรือ ไม่อย่างนั้นก็ต้องเดินด้วยเท้ากันจริงๆ หรือขี่รถจักรยานไป  ยังไม่มีรถจักรยานยนต์ มีรถประจำทางบ้างเป็นส่วนนัอย ส่วนใหญ่ใช้เรือพายเดินทางไปมาหาสู่กัน หรือจะไปที่ตัวอำเภอก็มีเรือเมล์โดยสาร  เป็นเรือคล้ายเรือด่วนเจ้าพระยาในปัจจุบัน  เพียงแต่จุผู้โดยสารได้น้อยกว่าเท่านั้น จะมีเรือเมล์โดยสารผ่านและจอดรับส่งผู้โดยสารตามท่าน้ำ ที่มีผู้โดยสารรออยู่เป็นเวลา แม่เห็นอยู่ทุกวัน เวลาลงไปอาบน้ำ ล้างจานและซักผ้าที่แพลูกบวบ ท่าน้ำของตลาดวังหินและยัง เคยลงเรือไปธุระที่ตัวอำเภอสามชุกกับญาติผู้พี่ หนึ่งหรือสองครั้งไม่แน่ใจ

        เล่าความเฉิ่มของแม่อีกอย่างให้ฟัง ในช่วงหลังปีใหม่ ปี พ.ศ. 2510 หลังวันเกิด 15 มกราคม แม่มี อายุครบ 15 ปีบริบูรณ์ อยากถ่ายรูปเก็บไว้ดู วันที่ 15 กุมภาพันธ์ ขอป้าไปถ่ายรูป ป้าให้ไปเองได้ ก็ต้องนั่งเรือโดยสารไปถ่ายรูปที่ตลาดสามชุก ขาไปมีคนยืนรอเรือ ไปตลาดสามชุกกันอยู่ที่ท่าน้ำหลายคนเรือเข้ามารับโดยที่ไม่ต้องโบกมือเรียก ขาลงเรือที่ท่าน้ำตลาดสามชุกก็จอดส่งเลย โดยที่ไม่ต้องบอกหรือ ทำสัญญาณใดๆ กับใคร

        เมื่อขึ้นจากเรือก็เข้าไปถ่ายรูปที่ร้านดัง ของอำเภอในขณะนั้น คือร้านยิ้มสวย พอถ่ายรูปแล้วก็เดินดูของในตลาด แล้วจึงมารอเรือกลับบ้านที่ท่าน้ำ มีคนรอลงเรืออยู่หลายคนแต่ไม่มีคนที่รู้จักเลย เมื่อลงเรือที่จอดรออยู่ที่ท่าน้ำสามชุก เรือล่องกลับก็นั่งดูสองฝั่งแม่น้ำอย่างเพลิดเพลิน และเห็นคนเดินไปที่หัวเรือพูดอะไรกับคนขับ หลายครั้งแล้วบางคนก็เดิน ไปที่ท้ายเรือสักพักเรือก็จอดส่งคนก็ยังไม่เข้าใจและไม่สงสัยอะไร เพราะเห็นบางคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ พอจะขึ้นจากเรือก็เดินไปรอที่ท้ายเรือ เรือก็จอดส่ง

        พอจะถึงท่าตลาดวังหินก็เดินไปคอยที่ท้ายเรืออยู่คนเดียวท่านี้ไม่มีคนอื่นด้วย เรือไม่จอดตกใจมาก ร้องขึ้นให้จอดส่งด้วย กระเป๋าเรือที่อยู่ท้ายเรือก็ตะโกนบอกคนขับเรือให้จอดด้วยและถามว่าบอกคนขับหรือเปล่า ว่าจะขึ้นที่ท่าไหน ก็ตอบว่าไม่ได้บอกเนื่องจากจ่ายเงินค่าตั๋วขึ้นที่ตลาดวังหินแล้วคิดว่าเรือจะจอดส่งตามตั๋วเรือ กระเป๋าจึงบอกว่าต่อไปทุกครั้งให้เดินไปบอกคนขับเรือก่อน จึงเดินมารอที่ท้ายเรือ วันนั้นเรือเลยมาจอดส่งที่ท่าวัดวังหิน ต้องเดินย้อนมาอีกและมีคนอยู่ที่ท่าน้ำตลาดเห็นเหตุการณ์ความเฉิ่มแม่เสียอีก นี่เป็นบทเรียนที่สำคัญเลยว่า ถ้าไม่เคยรู้และสงสัยให้ถาม

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น