ตาเลี้ยงปลากัด

       ตามีกิจกรรมอย่างหนึ่ง คือ ”การเลี้ยงปลากัด” ตาเป็นนักเพาะเลี้ยงปลากัด ที่มีชื่อเสียงว่า ปลาของตากัดเก่ง ใต้ถุนบ้านด้านตะวันออกเฉียงใต้ ตากั้นเป็นห้องไว้ด้วยไม้ระแนงตีห่างๆ มีประตูเปิด ปิดด้วย เป็นห้องปลากัด ในห้องนั้นจะเรียงรายไปด้วยโหลปลากัดรูปทรง 4 เหลี่ยมสวยงามอยู่เป็นจำนวนมาก แต่ละโหลมีปลากัดสีสันสดใส ระหว่างโหลแต่ละใบ ตาจะใช้กระดาษแข็งตัดสี่เหลี่ยม ขั้นระหว่างโหลแต่ละโหลไว้ เพื่อไม่ให้ปลามองเห็นกัน มิฉะนั้นปลากัดจะพองใส่กันและกัดกันซึ่งจะติดที่กระจกโหล ทำให้ปลาบาดเจ็บและเหนื่อย ปลากัดแต่ละตัวมีหลากสีสัน อยู่ในตัวเดียวกัน เช่น สีน้ำเงิน สีแดง สีเขียว ออกเหลืองบ้าง ส้มบ้าง ดำบ้าง ล้วนแต่สวยงามน่าดู

       ตามีบ่อโบกปูน และมีกระถางปูนใหญ่ๆ ไว้สำหรับเพาะเลี้ยงปลากัด ที่ริมรั้วด้านหลังห้องปลากัด ใต้ต้น คัดเค้าที่ขึ้นรกจนเป็นล่มด้วย (ในช่วงระยะนี้ ผู้คนในหมู่บ้านเริ่มมีมากขึ้น บางบ้าน เริ่มล้อมรั้วกันบ้างแล้ว) ตาจะทำการผสมพันธุ์ ปลากัดเอง จากพ่อพันธุ์ที่เก่งผ่านการแข่งขันชนะ จากสนามกัดปลามาแล้วหลายครั้ง ทุกๆ วัน ตาจะต้องออกหาช้อนลูกน้ำ และลูกไร มาเลี้ยงปลากัดเหล่านั้น ห้องปลากัดของตาจะห้ามไม่ให้ใครเข้าไปยุ่ง

      หลายๆ วันตาก็จะเปลี่ยนน้ำในโหลปลากัด แม่จะชอบดูตาค่อยๆ ช้อนปลากัดออกจากโหลทีละโหล ตาจะช้อนปลาด้วยกรวยกระดาษที่ตาทำเอง (เหมือนกรวยตามตู้น้ำดื่ม) ตาจะทำกรวยด้วยกระดาษแข็งอย่างเรียบร้อยและสวยงามเย็บและติดกาว แล้วติดทับปลายไม้เล็กๆ ซึ่งเหลาไว้ยาวขนาดไม้บรรทัด 2 อัน แล้วราดกระดาษกรวยด้วยเทียนซึ่งทำให้ละลายด้วยความร้อนเป็นน้ำเทียน ทิ้งให้เย็น กรวยกระดาษอันนี้ก็จะมีเทียนเคลือบอยู่โดยรอบทำให้ไม่เปียกน้ำ และใช้งานได้นาน ตาทำกรวยกระดาษแบบนี้ไว้หลายอัน ตาจะตักปลาแต่ละตัวในโหลด้วยกรวยกระดาษนี้ ช้อนตักปลาทีละตัว ใส่ถังน้ำที่เตรียมไว้ แล้วนำโหลไปล้างเปลี่ยนใส่น้ำใหม่ แล้วก็ตักปลาในถังกับคืนสู่โหล เรื่อยไปจนหมดทุกโหล

       ในบางครั้งก็จะมีเพื่อนบ้านนำปลากัดมาประลองกัน หรือมาดูปลากัดกับตาอยู่เสมอ การแข่งขันกัดปลาจะมีสนามแข่งขัน หรือเรียกกันว่า ”บ่อนไก่” คือมีทั้งการชนไก่ และกัดปลา ที่บ่อนนั้นอย่างถูกกฎหมาย ถ้าแข่งกันที่บ่อนเถื่อนก็จะผิดกฎหมาย ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับได้ เด็กผู้หญิงก็จะไม่ค่อยสนใจเกมกีฬาประเภทนี้เท่าไรนัก